USA 2022

Vandaag wordt onze laatste dag in Canada. Vanmiddag gaan we met de ferry over naar Port Angeles, USA. We zijn nu niet zo heel vroeg meer wakker. We ontbijten nog 1 keer op onze kamer, aan het tafeltje met uitzicht op Beacon Hill Park.
Nadat we de spullen in de auto hadden liggen lopen we richting Chinatown. Vroeger was dit, op San Francisco na, de oudste Chinese wijk. Er staat een grote Chinese toegangspoort. Verder is er nu niet veel meer te zien, behalve een winkelstraat met hier en daar een Chinese groenteboer en Chinese souvenirs. Wel is er het oude ‘market square’ waar het eind 19e eeuw druk moet zijn geweest. Hier aan de haven kwamen o.a. pelsjagers en opiumhandelaren samen.

We lopen verder langs de haven. Uiteindelijk is de laatste stop het Parliament Building, het regeringsgebouw van British Colombia. Ook hier alles weer met grasvelden en bloemen. Erg mooi!

Wanneer we terug zijn bij het hotel, rijden we met de auto naar Fisherman’s Wharf. In dit kleine haventje liggen wat gekleurde woonbootjes, en natuurlijk de nodige eettentjes. Het is vrij klein en we hebben het eigenlijk zo gezien. Dan maar wat relaxen op een bankje in de schaduw. We eten daar de laatste bananen en boterhammen, want die mogen toch niet mee de grens over.
Over twee uurtjes moeten we ons melden bij Black Ball ferry line. Daar gaan we al door de US customs. Schijnt nogal wat tijd te kosten. Je moet in je auto blijven zitten en dan loopt er iemand langs je raampje die vraagt naar je paspoorten, dan moet je in de rij bij het customs gebouwtje, en dan is alles oké…. Niet helemaal bij ons. We moeten ons allebei melden bij het gebouwtje en wachten tot onze naam wordt opgenoemd. Shit, wat is dit? Blijkbaar iets met de stempels in ons paspoort, meer weet Corné ook nog niet. Ondertussen zijn we zo’n beetje de laatste die daar nog staan. Lang verhaal kort: we waren dus eind april in New York, da’s morgen precies 3 maanden geleden, en langer dan 3 maanden mag je niet in de USA zijn. Uhh, ja, dat klopt. Maar dan zeg ik dat we ook nog naar huis zijn geweest tussendoor. Nu valt het kwartje bij de douanemeneer. Pfieuw, we mogen door. Vlug naar de auto.
Dan krijgen we ook opeens een mailtje dat we voor 3 uur moeten laten weten of we onze kamer in Forks nog willen, iets met de creditcard of zo. Vanaf de boot proberen we nog te bellen en mailen. Uiteindelijk, iets na 3 uur, lukt het om het hotel te bereiken, en is het snel opgelost. Tjonge, lekker relaxed op de boot zo. We gaan maar even uitwaaien voor aan boeg van het schip, met windkracht 10 moet dat wel lukken. Er staan nog wat mensen en ze hebben het over dat er een ‘whale’ moet zitten. En ja hoor, we zien wat spuitwolkjes, en opeens een vin boven water! Hebben we er toch nog 1 gezien, een beetje dan. Maar dat maakt het hele gedoe weer goed!

Rond 5 uur zijn we bij de Uptown Inn in Port Angeles, het blijkt een motel van de Quality Inn. De gast achter de receptie doet kalmpjes aan. Hij is een soort Ron Weasley lookalike en praat heel langzaam, alle tijd heeft hij. Grappig, het wifi-password is ‘rest’. Dat is wel een goed idee. We blijven even een tijdje op de kamer en straks gaan we hier maar eens zoeken naar een restaurantje, ook op ons gemak.

Vanmorgen waren we toch weer vroeg wakker. Op zich niet erg dan kunnen we op tijd vertrekken, want het is een flinke route vandaag naar Victoria. We zouden eigenlijk pas vanmiddag daarheen rijden, maar gisteravond kreeg Corné een mailtje van onze whale watching excursie dat het niet door kon gaan. De crew was ziek. Nou, das mooi balen! We hadden er helemaal zin in om beren, walvissen en eagles te gaan spotten. We hebben nog wel even gekeken of het dan bij een ander kon, maar alles zat vol, of vertrok te laat. Jammer hoor. Dan maar op tijd vertrekken naar Victoria. We ontbijten weer op de kamer met onze bammetjes met pindakaas en nutella, bakkie koffie erbij gezet, niks mis mee. Hier in Ucluelet zijn ook niet veel mogelijkheden om buiten de deur te gaan eten.
Om 10 voor 8 zitten we al in de auto. Het is 19 graden en het belooft een warme dag te worden.
Na 2 uurtjes zijn we in Port Alberni. Daar stoppen we even bij de Mac voor een koffie to go. Op de parkeerplaats daar zitten we eersterangs wanneer er een ouder vrouwtje door een Canadese politieauto wordt staande gehouden. Ze stapt uit midden op de weg, en gaat eens vragen wat er is, haha! Ze moest toen toch even ergens anders gaan staan. We hebben het niet af kunnen kijken helaas.
Nu door naar de volgende stop. Dat is het stadje Duncan, het staat bekend om zijn totempalen. De mensen hier wilden Duncan op de toeristische kaart zetten door overal totempalen neer te zetten. Dat is wel gelukt, want ook wij maken hier een stop. Er loopt ook nog een oude treinrails door het stadje. We lopen hier even een blokje rond. Het is een gezellig stadje, met veel winkeltjes. Vooral ‘antique stores’, oftewel oude meuk. Ondertussen is het al 30 graden, dus we gaan vlug terug de auto in. Nu door naar Victoria.

Tegen half 2 zijn we in Victoria. Het is een grote stad, dat hadden we niet verwacht. We slapen bij de Helm’s Inn, een net oud hotel, met gezellige zitjes binnen en buiten. De kamer is nog niet klaar. Dan gaan we eerst maar wat wandelen in het oude centrum van Victoria. We zijn al snel bij de winkelstraatjes. Er zijn mooie, bijzondere winkeltjes en alles is met veel groen en bloemen aangekleed. Eerst maar eens op zoek naar de lunch. We zitten lekker in de schaduw op het terrasje van Murchies met 2 ‘monte cristo’s’ (ook beter bekend als grote tosti’s) en koffie. Fijn om even te zitten in deze warmte. Hierna winkelen we nog wat, en ik zie mooie houten puzzels in een puzzelwinkel. De ontwerpen zijn van kunstenaars uit Canada, en de puzzels worden hier in Victoria gemaakt. Ik zoek hier een mooie uit, alvast voor mijn verjaardag. Hierna lopen we terug naar het hotel om even wat te relaxen.
’s Avonds wandelen we nog een keer terug, de temperatuur is nu een stuk aangenamer. We eten dit keer bij de Mac. We lopen nog een ronde langs de haven en het parlementsgebouw. Ook hier alles is prachtig aangelegd met bloemen!
Morgen komen we terug om wat meer foto’s te maken. Dan willen we ook langs Chinatown en Fisherman’s Wharf.

Vanmorgen werden we weer wat later wakker. Om 6 uur gingen de ogen open. Dan maar meteen even buiten kijken, en ja hoor, er vloog een grote American eagle voorbij. Corné zag hem gaan, ik zag ook wel een grote vogel vliegen, maar dat had van alles kunnen zijn als ik mijn bril niet op heb. Maar toch, erg gaaf om te zien!
We ontbijten op ons balkonnetje. Zo te zien zal het een stralende dag worden. Nadat we de rugzak hadden ingepakt, rijden we een klein stukje naar de Pacific Rim Trail. Vandaag willen we de Lighthouse Loop gaan wandelen. Een kleine ronde van 2,6 km door de bossen en langs de rotskust. Het loopt lekker, en er zijn heel veel bankjes en uitzichtpuntjes. Overal heb je een mooie view op de zee, met alle eilandjes en wilde rotsen. En ook hier komt er een eagle overvliegen. Nu heb ik hem prima gezien! De teller staat op 3. Bij het lighthouse zien we nog meer wildlife, want hier staat een hert met twee jongen op de rotsen. Ook zien we in de zee verschillende boeien liggen die geluid maken. Een met een bel, en die andere? Dat is dus degene die we al twee dagen gehoord hebben, die waarvan wij dachten dat het een zeehond was of zo. Na deze mooie wandeling pakken we de auto weer en rijden naar Tofino.

Halverwege de route maken we een stop bij Combers Beach. Hier kom je via een korte wandeling op een prachtig zandstrand. Het ligt er vol met driftwood, en aangespoelde schelpen en krabbetjes. Er wordt hier wel overal gewaarschuwd voor de sterke stromingen in de zee. Nu rijden we verder naar Tofino. We dachten dat dit een wat gezelliger stadje zou zijn, maar niets is minder waar. Er zijn wel wat winkels, maar verder stelt het niet veel voor. We lunchen op een bankje met uitzicht op een totempaal en het water. Ondertussen loopt de temperatuur al flink op. We besluiten om maar terug te rijden, want Tofino valt ons een beetje tegen. We rijden terug en stoppen dit keer nog bij het visitor center en bij Long Beach. Op dit strand is het een stuk drukker. Er wordt vooral veel gesurfd.
In Ucluelet nemen we nog een lekker ijsje om af te koelen en dan rijden we naar ons hotel.

De rest van de middag doen we niet veel meer. Ik ga op tijd bij het zwembad liggen, en Corné komt wat later ook nog. ’s Avonds gaan we eten bij de Cedar Grill. Het is er flink druk, dus we moeten een half uurtje wachten voor we aan tafel kunnen. Maar dan heb je ook wat, de burgers zijn lekker!
Nu zijn we weer op onze kamer. Tijd om de koffers weer in te pakken, zodat we morgenochtend niet veel meer hoeven te doen. Morgen gaan we al om 9 uur ‘whale watchen’.

Gisteren zijn we na een dutje van 2 en een half uur, naar Denny’s gegaan. Deze zat 1 km verderop in de straat. Wat is er beter dan je reis te beginnen met een ‘all American diner’. Ik had eigenlijk niet zoveel honger, maar na de chicken strips en hamburger lijken we allebei toch wat te bekomen. Na het eten gaan we terug naar het hotel. Het is lekker weer, een graadje of 24, dus we zitten nog even op een bankje in het zonnetje. Eenmaal terug op de kamer hebben we het wel gehad, om 21.00 uur gaat het licht uit, letterlijk en figuurlijk.

Om half 4 zijn we al wakker, maar uiteindelijk slapen we nog wel wat. We gaan ontbijten om half 8. Dat is hier prima, met omelets, pancakes, toast, fruit. Er zijn zelfs kleine cinnabons om je suikerniveau op peil te krijgen in de vroege ochtend. We zitten naast een aardig, ouder stel, en natuurlijk is de eerste vraag: ‘where are you guys from?’, en dan vervolgens: ‘we have relatives in Poland’. Zij komen zelf uit southern Illinois, en dat is te horen. Ze gaan cruisen richting Alaska. Het was een gezellig praatje. Hij dacht nog dat alle Europese vrouwen blond waren. Nou ja, in Zweden misschien? En bij mij is het bruin met al een beetje grijs, dus….

Na het ontbijt laden we de koffers in de auto en rijden we naar Horseshoe Bay, niet te verwarren met Horseshoe Bend. Na een half uurtje zetten we de auto in de rij voor de ferry, en lopen we te voet naar de Village. Hier is een klein haventje en kun je wat wandelen langs een paar winkeltjes en restaurantjes. Verder is er niet veel te doen. We zitten nog wat op een bankje totdat het tijd is om te vertrekken richting Nanaimo. De ferry vertrekt om 11.15 uur.

Aan boord kun je overal rondlopen. Er staat echt volle bak wind. Dit is uitwaaien 3.0! Op één plek waaide de bril bijna van mijn hoofd. Na anderhalf uur rijden we Nanaimo binnen. De eerste stop is een Walmart Supercenter. We gaan wat boodschappen doen voor de lunch, en water inslaan. Het valt wel meteen op dat de Walmarts in Canada niet zo groots en uitgebreid zijn dan die in de USA. Maar uiteindelijk hebben we het meeste wel gevonden. We smeren meteen even een boterhammetje en dan rijden we verder richting Port Alberni. Ook hier nog een flitsbezoek aan de Walmart, want Corné moest nog iets van een jas of vest hebben. Dit is hier gelukt en terug te zien op de foto’s. Snel verder, want we moeten nog 2 uur rijden naar Ucluelet. De route is vanaf hier prachtig. Mooie bossen, meren en bergen met sneeuw. Toch maar weer een keer stoppen. Dit keer in MacMillan Provincial Park. Hier heb je de Cathedral Trail, genoemd naar de reuzenbomen die hier staan. Het zijn grote douglassparren, vaak bekleed met mos. We wandelen een stukje in dit bos.

Hierna rijden we het laatste stuk in 1 keer door naar Ucluelet. Tenminste, dat is de bedoeling. We zien nog een mooi uitzichtpunt met een rivier en besneeuwde bergen. Dan kun je daar niet zo maar voorbij rijden.

Dan nu echt door. We komen pas om zes uur aan bij ons hotel. Dat ziet er trouwens prachtig uit. We hebben zelfs een balkonnetje met uitzicht op zee. We maken onze maaltijden warm in de magnetron, lasagne en pasta chicken alfredo. Hierna een bakkie koffie uit ons keukentje en dan kunnen we er weer tegen. We besluiten om een stukje in de buurt van het hotel te wandelen, naar Big Beach. Het hotel ligt erg mooi aan dit stuk strand, vol met zwarte rotsen. Veel mensen zitten hier bij kampvuurtjes, en kijken naar de zonsondergang.

Als we terug zijn op de kamer, zet ik de foto’s op de computer. En wat blijkt? Heb ik toch zonder het te weten een visarend op de foto gezet. En ik me maar afvragen wanneer en of we ze zouden gaan zien. Tis wel even zoeken op de foto.

Afgelopen nacht zijn we om half 2 vertrokken richting Brussels Airport. We hadden besloten om niet meer naar bed te gaan, en maar meteen door te pakken. Na een voorspoedige rit kwamen we iets na half 3 aan op het vliegveld om meteen aan te sluiten in een rijtje bij de incheckbalie. Tegelijk met ons lopen er ook twee meiden de rij in, en één meisje zegt meteen: “O, jullie ook uit Dongen?” Huh, hoe weet zij dit dan weer? Wij kenden haar niet, maar het bleek dat ze bij ons om de hoek woont, en bij ons in de straat de hond uit laat. Ik wist niet dat we zo berucht waren in de buurt…
Al snel staat er een behoorlijke rij achter ons. Na een dik uur zijn we ingecheckt, een ook de douane duurt maar 20 minuten. Dat is een meevaller! Dus rond half 5 is het tijd voor koffie en een croissantje. We wachten nog wat bij de gate en om half 8 stijgen we op naar Frankfurt. Wel een half uur later dan gepland, maar blijkbaar duurt de vlucht maar 40 minuten. Dat loopt lekker in op Frankfurt. Gelukkig maar, want het is daar erg druk. We kunnen vrijwel meteen gaan boarden, nog net even tijd voor de wc. 
Ook hier wordt weer gevraagd naar de ArriveCan formulieren. Tenminste, wanneer een Duitse Indiër, met mondkapje, dit in het Engels aan ons vraagt, duurt het even voordat we het begrijpen, maar daarna konden we het vliegtuig in. Hier sturen we nog even de laatste berichtjes naar huis. Timo zit ondertussen ook al in het vliegtuig naar Athene, alleen deze vlucht heeft flink vertraging. We zien wel dat onze airtags werken: de koffers zijn ergens op Frankfurt! Meevaller!

Na een lange vlucht, met overigens mooie uitzichten op de bergen in Canada, komen we om 10.15 uur plaatselijke tijd aan in Vancouver. Ook hier vlot door de douane. We zagen dat de mensen voor ons toevallig doorgestuurd werden voor een ‘random Covid-test’. We hebben geluk dat we niet hoeven te testen! Ons koelboxje is ook weer mee. De douanemeneer had nog nooit gezien dat er een fotocamera in een koelbox zat. Nou ja, je moet wat als je alles mee wilt krijgen, he? Het valt op dat het lekker rustig is overal. De koffers waren ook al snel van de band. Nu op naar Hertz voor onze huurauto.

Met een Toyota Siena rijden we een half uurtje later richting het Holiday Inn Express Hotel. Dit ligt vlak bij het vliegveld. De kamer is al klaar, dus we kunnen eindelijk neerploffen! We zijn toch zo’n 36 uur op geweest. Nu gaan we even slapen en na een paar uurtjes- de wekker is gezet- willen we Vancouver nog even in om wat te gaan eten.

We zijn er weer, en hebben er zin in. Morgen gaat onze roadtrip dan echt beginnen! Op naar Vancouver Island.