Afgelopen nacht zijn we om half 2 vertrokken richting Brussels Airport. We hadden besloten om niet meer naar bed te gaan, en maar meteen door te pakken. Na een voorspoedige rit kwamen we iets na half 3 aan op het vliegveld om meteen aan te sluiten in een rijtje bij de incheckbalie. Tegelijk met ons lopen er ook twee meiden de rij in, en één meisje zegt meteen: “O, jullie ook uit Dongen?” Huh, hoe weet zij dit dan weer? Wij kenden haar niet, maar het bleek dat ze bij ons om de hoek woont, en bij ons in de straat de hond uit laat. Ik wist niet dat we zo berucht waren in de buurt…
Al snel staat er een behoorlijke rij achter ons. Na een dik uur zijn we ingecheckt, een ook de douane duurt maar 20 minuten. Dat is een meevaller! Dus rond half 5 is het tijd voor koffie en een croissantje. We wachten nog wat bij de gate en om half 8 stijgen we op naar Frankfurt. Wel een half uur later dan gepland, maar blijkbaar duurt de vlucht maar 40 minuten. Dat loopt lekker in op Frankfurt. Gelukkig maar, want het is daar erg druk. We kunnen vrijwel meteen gaan boarden, nog net even tijd voor de wc.
Ook hier wordt weer gevraagd naar de ArriveCan formulieren. Tenminste, wanneer een Duitse Indiër, met mondkapje, dit in het Engels aan ons vraagt, duurt het even voordat we het begrijpen, maar daarna konden we het vliegtuig in. Hier sturen we nog even de laatste berichtjes naar huis. Timo zit ondertussen ook al in het vliegtuig naar Athene, alleen deze vlucht heeft flink vertraging. We zien wel dat onze airtags werken: de koffers zijn ergens op Frankfurt! Meevaller!
Na een lange vlucht, met overigens mooie uitzichten op de bergen in Canada, komen we om 10.15 uur plaatselijke tijd aan in Vancouver. Ook hier vlot door de douane. We zagen dat de mensen voor ons toevallig doorgestuurd werden voor een ‘random Covid-test’. We hebben geluk dat we niet hoeven te testen! Ons koelboxje is ook weer mee. De douanemeneer had nog nooit gezien dat er een fotocamera in een koelbox zat. Nou ja, je moet wat als je alles mee wilt krijgen, he? Het valt op dat het lekker rustig is overal. De koffers waren ook al snel van de band. Nu op naar Hertz voor onze huurauto.
Met een Toyota Siena rijden we een half uurtje later richting het Holiday Inn Express Hotel. Dit ligt vlak bij het vliegveld. De kamer is al klaar, dus we kunnen eindelijk neerploffen! We zijn toch zo’n 36 uur op geweest. Nu gaan we even slapen en na een paar uurtjes- de wekker is gezet- willen we Vancouver nog even in om wat te gaan eten.
We zijn er weer, en hebben er zin in. Morgen gaat onze roadtrip dan echt beginnen! Op naar Vancouver Island.
Heeeej Esther,
Écht leuk om (het begin van) jouw reisverslag te lezen!
En wauw, wat klink jij nog energiek en positief na 36 uur…
Grappig dat jullie nog een Dongenaartje troffen in de rij. Als jullie zo berucht zijn, gedragen jullie je dan alsjeblieft wèl in de US of A?! (whahaha… )
Veel plezier en graag tot de volgende blog.
Liefs, Heidi