USA 2022

Na ons laatste ontbijtje pakken we de koffers in. We rijden eerst langs de Outlets. Deze liggen vlak bij het vliegveld. Hier lopen we wat rond. Corné koopt nog nieuwe Skechers en we eten bij Starbucks een broodje. Eigenlijk hebben we tijd over, dus we zitten hier en daar op ons gemak wat op een bankje.
Uiteindelijk gaan we tanken en leveren we de auto in. In de voorruit van de auto was 2 weken geleden spontaan een barst gesprongen. Hier werd wel een aantekening van gemaakt, dus waarschijnlijk horen we daar nog wel van.
Op het vliegveld komen we om kwart voor 2 aan. We gaan meteen inchecken, dat duurde een dik uur. Hierna door de douane. We hebben nog tijd genoeg om een laatste burger met frietjes te eten. Uiteindelijk gaan we om 18.35 uur take-off. Het vliegtuig is vrij nieuw, met goede stoelen en een mooi scherm voor de films. Van slapen komt niet zo veel helaas. We landen om half 2 in München en een uurtje later vliegen we terug naar Brussel. Ook deze vlucht verloopt prima. De koffers zijn er gelukkig ook snel. Ons koelboxje trekt toch wel de aandacht. De Belgische douane vindt dit ook en alles mag nog even door de scanner. Nee, geen organen gevonden!
De rit terug naar huis duurt echter een stuk langer, er staan veel files bij Antwerpen. We zijn om half 7 ’s avonds terug in het oude, vertrouwde Dongen!

Onze Amerikareis zit er weer op. We hebben een geweldige roadtrip gehad, veel mooie en nieuwe dingen gezien! Nu allemaal nog eens teruglezen wat we allemaal gedaan hebben.

Vanmorgen vertrokken we na ons ontbijtje naar het centrum van Vancouver. We beginnen rustig met een rondje door Stanley Park. Op verschillende punten parkeren we even de auto en bekijken we het uitzicht op de stad. Op één punt zien we de totempalen in het park. Het zijn niet de originelen. Ze zijn wel nagemaakt van echte totempalen van de verschillende Canadese Indianenstammen die hier vroeger woonden.

Na Stanley park rijden we het centrum van Vancouver binnen en zoeken we eerst een parkeergarage. Dat ging vlot, die zitten er namelijk genoeg. We lopen naar Hastings Street. Hier zijn heel toevallig de opnamen bezig van een nieuwe serie die volgend jaar op Disney Plus uitgezonden gaat worden: Percy Jackson. De straat staat vol met apparatuur, filmcrew en figuranten. Rondom Hastings Street staan veel vrachtwagens en cateringwagens. Geinig om te zien hoor. Via de luidsprekers horen we ‘action’ en iedereen begint spontaan te lopen. Op straat staan trouwens een paar gele taxi’s uit New York. Het moet er dus op lijken dat alles zich daar afspeelt ipv in Vancouver. De opnamen duren niet lang. Kort daarna gaan we eerst een broodje gezond bij de Subway halen. In de schaduw, met uitzicht op een mega cruiseschip van Disney, eten we de broodjes. Via de cruiseterminal lopen we langs het water weer verder.

Even later zijn we in Gastown. Dit is de oudste wijk van Vancouver. Hier staat ook de bekende Steamclock. Om half drie fluit hij een kort liedje. Corné scoort nog een nummerplaat van British Columbia voor op ons tuinhuisje. Via Maple Square lopen we weer terug naar Hastings Street. In de dit gedeelte van de straat staat het weer helemaal vol met tentjes. Overal zitten en hangen de homeless. Het is heel erg voor deze mensen, ze moeten natuurlijk ook ergens blijven, maar we blijven ons wel steeds verbazen over het openbare drugsgebruik.
Het is ondertussen weer erg warm. We worden al aardig moe in deze warmte. Tijd voor een milkshake van de Mac. Dan moeten we weer een stukje terug lopen. We besluiten toch nog even door te gaan.
Onderweg komen we weer langs de opnameplek van straks. Ze staan nu het decor van het Empire State building af te breken. Wanneer ik een foto wil maken roept Corné ‘smile’ en op commando staan ze stil en draaien zich om met een big smile, Echt grappig en ook echt Hollywood!

Wanneer we lekker aan een koude shake zitten zie ik op de bon dat ze een ‘cup fee’ van 25 ct vragen. Tjonge, waar moet het anders in zitten dan?
Ook staan er 2 mannen in de rij om te bestellen. Ik dacht eerst nog dat de ene stond te dansen in de rij, een soort Michael Jackson zeg maar. Dat zag ik niet helemaal goed, want ook deze twee mannen zijn zo te zien verslaafd. Wel erg hoor, het was dus geen dansen, maar flink trippen.

We lopen terug naar de parkeergarage en rond half 5 zijn we terug bij ons hotel. Voor de laatste keer nemen we nog een duik in de pool.
Ook vanavond ons laatste etentje van de vakantie. En wat beter om af te sluiten bij Denny’s. We nemen allebei de bourbon skillet. Weer erg lekker (maar niet zo lekker als die van de Denny’s in Portland).
Onze vakantie zit er bijna op. Terug bij onze kamer laden we de auto helemaal leeg en pakker we de koffers weer in. Altijd weer spannend, maar ze blijven, ook altijd, weer netjes onder het gewicht.

Morgen rijden we naar het vliegveld. Daar zit een Outlet Store. Na een laatste bezoek aan de Outlets vliegen we om 18.25 uur weer terug naar Brussel.

We starten vandaag met een ontbijtje bij de Chinees. Dat klinkt raar, maar de ontbijtruimte bij deze Best Western verandert nl. ’s avonds in een Chinees restaurant. ’s Morgens is het restaurant weer een ontbijtbuffet. Het aquarium met de levende krabben staat er nog wel. Apart hoor, dit. Er is overigens wel veel keuze.
Vandaag gaan we naar Grouse Mountain in North Vancouver. Bovenop deze berg is van alles te zien zoals beren, een vogelshow, een lumberjackshow en een stoeltjeslift naar een hoog uitzichtpunt. ’s Winters wordt daar vooral geskied.
Tja, als de dieren niet naar ons komen, gaan wij maar naar de dieren toe. Om 10 uur staan we op de parkeerplaats van Grouse Mountain. Met een overvolle gondel gaan we naar boven. Het staat zo vol, dat er van een uitzicht niet echt te spreken is. Boven is dat gelukkig anders. Echt een mooi uitzicht op Vancouver, en zelfs nog Vancouver Island en de hoge besneeuwde berg Mount Baker.
We lopen langs het verblijf van 2 grizzlyberen. Dit zijn weesberen en ze zitten hier al zo’n 20 jaar in een erg groot verblijf.
Dan gaan we naar een ‘ranger talk’ over uilen. De ranger heeft een uil op zijn arm en vertelt er van alles over. Daarna kijken we naar de ‘lumberjackshow’. Dit is echt grappig en leuk om te zien. Een komische show over wat de houthakkers vroeger zoal moesten doen.
De zon brandt al aardig hierboven, we moeten flink smeren met de zonnebrand. Nu eerst wat eten in het restaurant. Na een lekkere hotdog kunnen we er weer even tegen. Het is tijd voor de roofvogelshow. De vogels vliegen rakelings over het publiek. Wel jammer dat we geen American Eagle gezien hebben. Ik vroeg nog of ze deze vogel wel hebben. Blijkbaar wel, maar de eagle had vandaag een dagje rust. Hebben wij weer.

Als laatste gaan we met een stoeltjeslift nog een stuk hoger. Prachtige view daarboven!
Dan hebben we alles wel gezien. We gaan weer terug naar beneden. Eenmaal bij de auto zien we dat we een parkeerbon van 20 dollar hebben gekregen. Hoe dan? Terwijl we wel betaald hebben. Er kwam alleen geen kaartje uit de automaat. Dus Corné gaat bij de guest service verhaal halen. Het blijkt wel vaker voor te komen, de bon mag gelukkig weg. Wanneer we weg rijden zien we nog meer bonnen achter de ruitenwissers zitten.

Het is ondertussen half 4. We besluiten om nog langs Lynn Canyon te rijden. Dat is vlakbij. Hier is een suspension bridge, oftewel een lange hangbrug. We zijn alleen niet de enigen. Het lijkt wel of heel China hier ook heen komt. Wat een drukte! We lopen over de brug heen en weer en hebben het dan al snel gezien.
Tijd om terug naar het hotel te gaan en om te zwemmen. Dat koelt lekker af na een zonnige dag boven op de berg. Ook wel fijn dat we de laatste dagen lekker kunnen relaxen bij een zwembad.
’s Avonds rijden we terug naar de mall om Aziatisch te gaan eten. Blijkt wel dat op zondag de mall om 7 uur dicht gaat, en je raadt het al. Precies om 7 uur staan we binnen. Gelukkig was er nog 1 restaurantje open en konden we rijst met honey-garlic chicken en rijst met spicy chicken bestellen. De Chinees achter de bar smijt alles vakkundig in een box. Het smaakt erg lekker! Toch weer eens wat anders.
We wandelen nog even langs de Walmart voor wat boodschappen en daarna rijden we terug naar ons hotel.

Deze morgen staan we rond 9 uur op. We frissen ons wat op, pakken de laatste spullen in en checken uit. Terwijl ik buiten voor het hotel wacht met alle koffers, gaat Corné de auto uit de parkeergarage ophalen. We rijden eerst naar een IHOP om daar te ontbijten. Corné neemt een mega-omelet en ik neem scrambled eggs en french toast. We hebben het niet allemaal opgekregen, zoveel was het weer. Samen met de oneindige hoeveelheid koffie die we hier krijgen, kunnen we er voor een groot deel van de dag weer tegen.
Vanaf de IHOP is het nu één rechte weg naar Vancouver. De enige hobbel is de grens met Canada. Onderweg zien we al borden met de wachttijden voor de grens. Eerst stond er 85 minuten, daarna 65, uiteindelijk moesten we zo’n half uur wachten. Gelukkig geen gedoe met ‘random covid testing’. De douanier keek in de paspoorten en wierp een blik op onze qr-code van Arrive Can, en dat was het wel.
We rijden weer op Canadese grond en om 2 uur zijn we bij het BW Plus Burnaby Inn. Deze ligt niet in het centrum, maar dat vinden we niet erg. Ze hebben hier een klein zwembadje en dat is ook wel lekker om te kunnen relaxen. Bovendien gewoon voor de deur parkeren hier. Helaas is onze kamer nog niet klaar, dat wordt pas 4 uur. Daarom rijden we naar de mall die vlakbij ons hotel ligt. Hier lopen we wat rond en ik shop nog wat bij Victoria’s Secret. We voelen ons wel in de minderheid in deze mall. Er lopen hier praktisch alleen maar Chinezen! Wanneer Corné nieuwe schoenen wil passen, hebben ze zijn maat niet eens, raar hoor.
Om 4 uur zijn we terug bij het hotel, en kunnen we eindelijk naar onze kamer. Weer een grote, nette kamer.
De wolken zijn verdwenen en het zonnetje schijnt lekker. We nemen nog een duik in het zwembad. Pas rond half 7 rijden we terug naar de mall om bij KFC wat te eten. Bij Baskin Robins sluiten we af met een ijsje.
In de foodcourt van deze mall zitten overigens ontzettend veel Aziatische eettentjes. Hier gaan we er morgen één van uitzoeken.
Ik heb eigenlijk weinig foto’s van vandaag. Het was een rustig dagje, dat is ook wel fijn.

Vandaag is onze laatste dag in Seattle. We hebben een rustig programma. We ontbijten nog een laatste keer in onze kamer. Tis even zoeken naar de goede bushalte, maar uiteindelijk nemen we rond kwart voor 10 een bus naar Lake View Cemetery. Wanneer we er zijn, gaan we op zoek naar het graf van Bruce Lee en zijn zoon. Corné heeft alle films van Bruce Lee vroeger heel vaak gezien. We hoeven niet lang te zoeken, want telkens komen er een paar auto’s het kerkhof op om precies naar die plek te rijden. We lopen nog wat rond op dit mooi aangelegde kerkhof. Er zijn nog veel oude graven van voor 1900 te zien.
Met de bus gaan we een uurtje later terug naar de wijk Capitol Hill. Hier lopen we kort wat rond, we komen door Cal Anderston Park en langs het standbeeld van Jimi Hendrix.
De laatste halte wordt de waterkant van Seattle. Dit kan nog steeds met hetzelfde buskaartje, want je mag 2 uur lang van deze bus gebruik maken met 1 kaartje van 2,75 dollar.
We gaan lekker op een bankje zitten om wat te eten en te drinken. Daarna wandelen we langs het water en langs Pike Place Market. Dit keer vonden we wel de allereerste Starbucks ter wereld! Het valt eigenlijk niet op, het is maar een klein winkeltje, maar wel met een grote rij ervoor. In 1971 is hier de eerste winkel geopend.

We wandelen weer terug richting ons hotel. Eerst nog even bij Nordstrom naar binnen. Uiteindelijk zijn we al vroeg terug bij ons hotel. We doen een paar uurtjes rustig aan. Rond zes uur gaan we eten bij een ‘alltime favourite’: Johnny Rockets. We nemen burgers en frietjes. Na het eten wandelen we nog een rondje. We willen bij Macy’s even binnen lopen, maar kunnen eigenlijk de ingang niet vinden. Het blijkt dat dit grote warenhuis sinds corona gesloten is.
Vanavond alles weer inpakken, want morgen gaan we terug naar Vancouver, het begin-en eindpunt van onze reis.

Vanochtend liep om 8 uur de wekker af. We doen het rustig aan. Ik bel even met het thuisfront en lees alle felicitaties voor mijn verjaardag. Leuk! We eten onze bammetjes in de kamer, met een kopje nespresso erbij.
Om een uur of half 10 lopen we naar de monorail. Die zit hier 2 blokken verderop. Deze brengt ons in 1 rechte lijn naar de Space Needle. Da’s handig. We zijn wel een uurtje te vroeg. Geeft niets, dan kunnen we hier nog even rond kijken. Alles is mooi aangelegd met fonteinen en moderne kunst. Uiteindelijk kunnen we om kwart over 11 naar binnen. De Space Needle was in 1961 en 1962 gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1962. Hij is 184 meter hoog. Vroeger zat er een draaiend restaurant bovenin. Nu is het een draaiend platform. In 40 seconden staan we met de lift helemaal bovenaan. Een mooi uitzicht natuurlijk! Je kunt helemaal rondlopen en dus heel Seattle bewonderen. Wanneer we een niveau lager gaan, staan we op het draaiende platform. Je kunt ook door de vloer naar beneden kijken, apart hoor!
Na uiteraard een bezoekje aan de gift shop gaan we te voet terug. In 4th Street zoeken we een koffietentje waar we cappuccino, een cinnabon en een broodje ham-kaas-ei nemen. Hier zitten we een tijdje uit te rusten en mensen te kijken. Altijd leuk.

We lopen weer verder, nu naar de Spheres. Dit zijn een paar grote ronde koepels van Amazon. De werknemers hebben in deze koepels tussen het groen hun werkplek. Hier zit ook trouwens het hoofdkantoor van Amazon (waar alle pakjes van Corné vandaan komen). We gaan nog een keer naar de Pike Place Market. Het is hier erg druk! We kijken alleen een tijdje bij de viskraam, nu wordt er wel een paar keer met vis gegooid, en gelukkig ook gevangen.
Het wandelen gaat nog prima, dus lopen we door naar Pioneer Square. Dit is het oude gedeelte van Seattle. We lopen tussen de oude bakstenen gebouwen en zien oude pleintjes. Het ziet er gezellig uit. Ook staat hier de Smith Tower, de oudste wolkenkrabber van Seattle.
Hierna gaan we toch echt de weg terug. Onderweg nog een kleine stop bij de Seattle Central Library, een heel apart gebouw! En: ontworpen door Rem Koolhaas, een Nederlander. We gaan ook even naar binnen, op de tiende verdieping kun je mooi naar buiten kijken.

Rond half 5 zijn we terug in ons hotel. De voeten moeten even bijkomen van vandaag!
Om half 7 hebben we gereserveerd bij de Cheesecake Factory. Hier eten we lekker chicken Madeira en spaghetti met meatballs. Maar wat een megaporties krijgen we hier. We eten niet alles op. Er moet wel een gaatje overblijven voor de verjaardagscheesecake! Erg lekker allemaal, maar ook dit krijgen we niet op. Na het eten gaan we nog een rondje wandelen om het eten te laten zakken. We hebben ook alvast bekeken welke bus we kunnen nemen voor Capitol Hill en het Lakeview Cemetery. Maar dat is voor morgen.

Vandaag gaan we naar Seattle. We ontbijten in onze kamer met boterhammen en koffie. Het brood smaakt goed, dat mag ook wel voor 5,89 dollar! Bij de Walmart valt het soms nog mee, maar in de supermarkt van gisteren was het een behoorlijke prijs.
Om half 10 vertrekken we richting Seattle. Onderweg rijden we nog een lang stuk door de in bossen. Langzaamaan verandert het landschap naar weilanden en koeien. Halverwege de rit gaan we de snelweg op. We gaan er ook meteen weer even af om te tanken, een koffie en een broodje te scoren. Dit keer een broodje gezond van de Subway. Vanaf hier is het nog een uurtje tot aan ons hotel in Seattle.

Om 2 uur rijden we de stad binnen. Je ziet meteen een mooie view op de skyline met de Space Needle. Tis hier wel druk op deze vierbaansweg. Ons hotel ligt in het centrum. Nu nog op zoek naar een parkeergarage. In de straat zitten er verschillende. Corné gaat een plekje zoeken en ik wacht met de koffers op de stoep van hotel Theodore. We parkeren de auto bewust ergens anders want het hotel vraagt 50 dollar per nacht.
Nadat we alles in onze kleine, maar mooie hotelkamer hebben staan, gaan we rond half 4 een beetje de stad verkennen. We lopen in downtown en gaan richting het water. Het is er best toeristisch, vooral in de Pike Place Market is het druk. In dit oude gebouw zitten veel winkeltjes. Ook de bekende viskraam waar ze met vis overgooien. Dat doen ze nu alleen even niet.
We eten bij Great State Burger. Bij het bestellen willen ze weer een naam weten. De eerste optie was John, maar daar hadden ze er al één van. Dan noemt hij zich maar Johnny. Grappig, maar het werkt in ieder geval. Na de lekkere burger met iets te zoute frietjes lopen we terug. We gaan vanavond naar de bios. Het Regal Meridian zit bij ons hotel om de hoek. Om half 7 zitten we klaar voor Bullet Train, de nieuwe film met Brad Pitt. Nou ja, klaar zitten, ik moest eerst even alle popcorn van de vloer halen, want ik pakte er eentje en de hele zak viel om. Balen, maar ja. Dit moest van Corné wel in de blog, dus bij deze.
Na de film maar vlug de zaal uit, voordat iemand alle popcorn bij onze plaatsen op komt vegen. Achteraf heb ik er wel dubbel om gelegen.

Het is nu een uur of negen en we zijn terug in hotel Theodore. In Nederland ben ik al een paar uurtjes jarig en de eerste felicitaties komen binnen, dat is wel leuk. Morgen gaan we de Space Needle op en ’s avonds gaan we voor mijn verjaardag nog uit eten bij de Cheesecake Factory.

Deze ochtend doen we het rustig aan. We gaan pas om half 10 ontbijten. Dit doen we bij Chowder Shop waar we eieren met bacon nemen. Natuurlijk ook een kop koffie, die maar niet leeg raakt omdat deze steeds bijgevuld wordt. We leggen in ieder geval een goede bodem voor het begin van deze dag. Vandaag hebben we maar één plan en dat is om Cape Disappointment State Park te bezoeken. Eens kijken waarom het zo heet en of het ook een tegenvaller zal zijn. Er staan twee vuurtorens op deze zuidelijke punt bij Long Beach. Op deze plek mondt ook de Columbia River uit in de Pacific Ocean. Een apart gebied dus.

We wandelen eerst naar North Beach Lighthouse. Na dit kleine rondje gaan we door naar het Lewis & Clark Interpretive Center. In dit museum is te zien hoe Lewis en Clark in 1803 vertrokken om het westen van Amerika in kaart te brengen. Hun doel was om de Pacific te bereiken. Ze deden dit in opdracht van Thomas Jefferson. Het is hun gelukt om via de Missouri River uiteindelijk de Columbia River af te varen. Onderweg kwamen ze steeds in contact met allerlei Indianenstammen. Het eindpunt van hun reis was waar wij nu staan. Ze hadden er twee jaar over gedaan. Een mooi stukje geschiedenis van dit gebied.

Eenmaal weer buiten schijnt toch het zonnetje! We wandelen naar de Cape Disappointment Lighthouse. Het is ongeveer een kilometertje omlaag en omhoog. Onderweg komen we langs Deadman’s Cove, Dit is een klein baaitje waar vroegen zeelui aanspoelden die het niet overleefd hadden op zee. Een mooi baaitje met een toepasselijke naam.
Bij de vuurtoren rusten we even uit en genieten we van het uitzicht. Op de terugweg zien we in de verte een donkere vlek in een boom zitten. Na wat inzoomen met de camera weten we het zeker: alweer een American Eagle! Wij hopen dat hij zo wel weg gaat vliegen. Het is dus wachten wie de langste adem heeft. Na een kwartiertje blijkt dat toch de vogel te zijn helaas. We lopen het laatste stuk terug naar de auto. De temperatuur is flink gestegen. We gaan daarom terug naar ons motel om een korte broek aan te doen en daarna een ijsje te scoren in Long Beach. Dat laatste is goed gelukt!
We wandelen nog wat rond en gaan dan terug naar de kamer om nog wat te relaxen voordat we wat gaan eten.

Cape Disappointment viel in ieder geval niet tegen. We zijn wel te weten gekomen waarom het zo heet. Men dacht vroeger een rivier landinwaarts gevonden te hebben. Maar omdat deze rivier zo breed is, dachten ze dat het maar een baai was, daarom viel dat tegen!

Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan. Wel leuk dat je hier uitzicht op zee (en de mist) hebt. Terwijl ik in de badkamer was, zag Corné een walvis lucht en water spuiten. Hij kwam met zijn rug een beetje boven het water. En dat zo dicht bij de kust, dat hadden we niet verwacht. Even later zie ik hem ook nog. Wanneer we met de koffers naar de auto gaan, kijken we toch weer bij het strand. En ja hoor, we zien de walvis nog 2 keer! Geen staart helaas ( RvdV, 😉) en ook geen foto ervan, maar evenzogoed mooi!

We rijden richting het noorden, via de 101. Een mooie slingerweg door de mist en de bossen. Het wordt dit keer een ontbijtje van de Mac in Lincoln. Het is alleen take out, want ook hier is overal een flink personeelstekort. Je verdient tegenwoordig wel 16 dollar per uur bij Mc Donald’s.
Regelmatig komen we mooie viewpoints tegen waar we de Oregon Coast kunnen zien. We stoppen ook in Cannon Beach, een leuk kustplaatsje aan het strand. Hier liggen weer wat rotsen in de ruige zee. In een bageltentje nemen we bagels met creamcheese, koffie en hot choco. Dat kan wel met deze temperaturen, brrr.
Een stukje verderop gaan we weer het strand op om naar de grote rots te kijken. Er zitten veel vogels op en blijkbaar zouden er ook papegaaiduikers kunnen zitten. Ik maak bewust veel close-ups om later op de laptop in te zoomen. Helaas, ik heb ze niet gevonden. Het zijn allemaal meeuwen, aalscholvers en zeekoeten (dat heb ik even opgezocht, lang leve Wikipedia).

Het laatste stuk gaat via Astoria, over een lange stalen brug, naar Long Beach. We zijn weer terug in de staat Washington. Ook dit is weer een klein stadje met wat winkeltjes en op loopafstand van het strand. We checken in bij Inn at the Sea. Ondertussen is het een uur of half vier. We gaan een stukje wandelen door het stadje en naar het strand. Het heet hier niet voor niets ‘Long Beach’. Het strand hier is echt enorm. Rond half 6 gaan we eten bij El Mar, een Mexicaans tentje, dat uiteindelijk helemaal vol zit. We merken dat we nu toch wel moe zijn van alle frisse bezoekjes aan de winderige stranden. Het was mooi, maar nu lekker naar onze kamer om een warme douche te pakken.

We hebben allebei niet zo best geslapen. We waren veel wakker, dan weer te warm, dan weer te koud. Corné gaat toch de gammele douche uitproberen. De Mazama Lodge is echt oldschool, geen tv, geen internet. Eigenlijk alleen een bed en een douche. En een beetje zoals ze bij de vakantieman zeggen: een ruime kamer, met een beetje stof hier, hier èn hier.

Vandaag wordt een lange reisdag, we rijden helemaal terug naar de kust. Gisteravond hadden we tijd genoeg om op een papieren kaart een goede route uit te stippelen.
We eten de laatste 2 croissantjes en gaan om half 9 op weg. Het eerste stuk is een lange, maar mooie weg door de bossen. Opeens schrikken we van een hert dat voor onze auto de weg op stapt. Wij moeten vol op de rem! Gelukkig schrikt het hertje ook van ons en trekt het een sprintje naar de andere kant van de weg. Pff, dat scheelde niet veel. Door al deze extra adrenaline zijn we goed wakker.
We rijden ook door grote stukken afgebrand bos. Het ziet er nogal troosteloos uit. Overal is hier een ‘hoog risico’ voor brand.

Wanneer we bij de snelweg aankomen is het eindelijk tijd voor koffie. Bij de eerste Mac halen we twee ‘small’ koffie voor 2 dollar. Er wordt gevraagd of we niet liever een ‘large’ willen? Is dezelfde prijs namelijk. Oké, doe maar dan. Dus nu weer op weg met ieder een halve liter koffie en de country top 40 op de radio. We volgen een stuk snelweg, en daarna nog de highway naar de kust. Hoe dichter bij de kust, hoe frisser het weer wordt. De welbekende mist wordt weer zichtbaar. We besluiten toch om in Newport even te parkeren en het haventje te bekijken. Dat was een goed idee, want hier liggen de Sea Lions lekker te luieren. Wat een leuk gezicht! En wat een lawaai en stank! We lopen het straatje even op en neer en dan rijden we door naar Otter Rock, dat is nog een kwartiertje rijden.

Wauw! Wat ligt dit hotel mooi bovenop de rotsen. We hebben een prachtige kamer met uitzicht op zee. Eerst maar eens een lange broek, vest en jas aantrekken. Want 14 graden is toch even wat anders dan 34 graden een uurtje geleden. We lopen meteen naar het strand, de trapjes af en we staan er. Het is nog een beetje eb, en dus spoelt er veel aan op het strand. We klimmen wat over de rotsen. Ook hier zitten pelikanen en zeemeeuwen gezellig naast elkaar. Op wat rotsen verderop liggen een paar groepjes zeehonden te slapen.
Wat een hoop sealife vandaag! Gaaf hoor!
Op de terugweg halen we bij het restaurant ‘fish and chips’. Het was erg lekker, de vis was vers en crispy!
Nu typ ik de blog met het kacheltje aan en uitzicht op zee!